Mijn buik mag me tegenwoordig wat vertellen

Even voel ik een lichte trilling, alsof mijn dikke darm niet lekker zit aan de rechterzijde van mijn buikholte. Dan wordt mij duidelijk dat hij ruimte zoekt: hij trekt samen, rekt zich uit. Het gerommel duurt een kwartier, dan stopt het ineens.

Zoiets heb ik niet eerder meegemaakt

Toegegeven, ik ben nooit een kei geweest in het opmerken van wat er gebeurt in mijn lijf. Jarenlang heb ik het vervloekt omdat het niet wilde afvallen en afgevallen blijven. Ik was één en al hoofd. Mijn dik, lelijk en stom lijf, daar wilde ik geen contact mee. Het was al erg genoeg dat ik het overal mee moest sleuren. Het gaf me alleen verdriet.

Een onverwacht cadeau

Toen ik aan de slag ging met mijn eetbuien en leerde om de eetdrang aan mij voorbij te laten gaan, gebeurde er iets magisch. Mijn lichaam en mijn hoofd kwamen langzaam weer met elkaar in verbinding. Ze sloten vrede.

Jarenlang had ik geen signalen van honger en verzadiging gevoeld. Die kwamen terug! Heel subtiel in het begin, nu duidelijk en vanzelfsprekend. Zó fijn om een intern kompas weer te hebben dat aangeeft wat het nodig heeft, wat oké is en wat niet, en wanneer genoeg genoeg is. 

Ik heb respect gekregen voor mijn lijf

Dat lijf van mij kan veel meer dan ik me ooit bewust was, en ik heb er echt bewondering voor gekregen. Ik realiseerde mij dan ook wat ik het al die jaren van diëten, eetbuien en jojoën had aangedaan. Mijn hemel! Waar was ik mee bezig geweest? Dit alleen om aan het schoonheids- of gezondheidsideaal van deze maatschappij te voldoen: slank zijn.

Door vanuit mijn hoofd strijd te voeren tegen mijn lijf had ik het tegenovergestelde bereikt en had ik me ellendiger dan ooit gevoeld.

Mijn lichaam weer gaan bewonen bracht rust

Dat betekent nog niet dat ik al zijn signalen correct interpreteerde. Soms at ik te weinig of juist net even te veel – al had ik geen eetbuien meer.

Maar het mooiste is: mijn lichaam was allang blij dat ik wilde luisteren. Het was geduldig en vergevingsgezind. Langzaam begon ik het weer te vertrouwen, en at ik meer in lijn met wat het prettig vond. Dat zorgde ervoor dat mijn gewicht zich vanzelf rond zijn natuurlijk evenwichtspunt settelde. Heerlijk!

En die dikke darm dan?

Nu ben ik tot het besef gekomen dat je nooit klaar bent met naar je lichaam luisteren. Zeker als je het lange tijd de mond hebt gesnoerd. Dus was ik één en al oor toen mijn vriendin Ilse mij vertelde dat ze een opleiding orgaanmassage had afgerond en deze behandeling ging aanbieden.

‘Welk orgaan masseer je dan precies?’, vroeg ik geamuseerd. ‘Je buikorganen: je lever, je maag, je dikke darm. Daar zitten veel blokkades. Je buik is de ingang naar heling’, voegde ze er cryptisch aan toe. Dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid.

Ik liet mijn organen masseren

Eerlijk, ik vond die massage niet lekker. Sowieso heb ik altijd een diepe wrok tegen mijn buik gekoesterd (is nog steeds een dingetje), maar dat iemand aan mijn navel kwam en mijn buikorganen fijn kneedde was ongemakkelijk. ‘Laat los, fluisterde Ilse mij toe, sta open voor wat zich aandient’. Ik voelde weerstand, wilde het liefst weg, maar besloot de rit uit te zitten. Na afloop bedankte ik haar voor de bijzondere ervaring. Een ander woord kon ik er niet voor vinden.

Ach, het zal wel andere mensen helpen, dacht ik

Maar eenmaal thuis popte het woord ‘zacht’ in mijn hoofd. Zacht, als in ‘zacht zijn voor mezelf’. Het ontroerde mij want dat is precies waar ik op dit moment aan werk. Mezelf minder druk opleggen, mezelf meer ruimte geven. En laat die dikke darm mij nou maar vandaag – een volle week later – het goede voorbeeld geven! ‘Zo, even rekken en strekken, het mezelf comfortabel maken in die buikholte, mijn plek opeisen, en ontspannen'.

Mijn buik als poort naar meer welzijn?

Ik weet nog niet of ik nog een keer naar Ilse ga voor een massage (al voel ik terwijl ik schrijf dat ik het juíst vaker te doen heb). Maar wat een ironie: dat een orgaan uit het meest verfoeide onderdeel van mijn lichaam mij zo’n liefdevolle bevestiging stuurt: je bent goed bezig, kijk, ik doe mee! En hierdoor mij de hoop geeft dat ik inderdaad meer welzijn voor mezelf kan creëren. Mooi, toch?

Het begint met je eetbuien leren stoppen

Als je staat waar ik 5 jaar geleden stond, moet je er gewoon niet aan denken dat iemand aan je buik komt. Dat weet ik nog heel goed. 

Juist daarom ben ik zo blij dat ik destijds het besluit nam om mijn eetbuien voorgoed te stoppen, en de manier vond om dat te doen. Daardoor kan ik je laten zien hoe het ook voor jou kan zijn, over een paar jaar, als je nú besluit om dat leerproces in te gaan. Want dáár begint het mee.

Vertel: aan welk deel van je lijf heb jij het meest een hekel? Ook je buik, of iets anders?