‘Ik heb de afgelopen jaren al zóveel geprobeerd’, schrijft ze in haar mail de dag nadat we gesproken hebben. Mijn Dááág eetbuien programma heeft haar interesse, maar ze is bang dat het op de zoveelste teleurstelling uitdraait. ‘Wat als het voor mij niet werkt? Wat als het mij niet lukt?’ Ze wil het even laten bezinken. ‘Je hoort wel van mij’.
Niet dat haar probleem niet groot genoeg is
De strijd tegen eten en haar gewicht kost haar bakken energie. Ze kan vaak aan niets anders denken en schiet bij de geringste ‘misstap’ in de stress. Daar komt geheid een eetbui van. Ongecontroleerd schuift ze dan van alles naar binnen. Drop, kaas, witte puntjes met hagelslag, een hele zak chips.
Achteraf baalt ze van zichzelf. Ze heeft al overgewicht en wil niet verder aankomen. Vooral omdat het diëten niet meer werkt.
Ik voel met haar mee
Haar verhaal klinkt als het mijne. Jarenlang heb ik in datzelfde rad gelopen. Inmiddels weet ik hoe fijn het is om eruit te zijn. De eetbuien zijn definitief weg, mijn energie is terug, mijn levenslust ook. Ik wou dat ze kon inzien dat het ook voor haar mogelijk is.
Tegelijkertijd begrijp ik wat haar tegenhoudt.
Eetbuien ondermijnen je zelfvertrouwen
Niemand kiest ervoor om eetbuien te hebben. Ze overkomen je, als in een soort roes. Je verliest de controle en voelt je machteloos. En hoe vaker je dat pad bewandelt, hoe minder je erin gelooft dat je in staat bent om je probleem op te lossen.
Je zelfvertrouwen sijpelt weg en maakt langzaam plaats voor faalangst.
Wat nou als het nu wél lukt?
De enige manier om die negatieve spiraal te doorbreken is actie. Ofwel: iedere kans die zich aandient om je eetbuien te stoppen aan te grijpen. Ondanks je faalangst, juíst vanwege je faalangst. Om te ontdekken dat je het kán. Zoals je veel andere dingen in je leven al gekund hebt en kan.
Dat houd ik haar voor, tijdens een tweede videogesprek. Ze glimlacht. Het concept is haar niet vreemd. Ze heeft na veel tegenslagen haar droombaan gevonden, en een eerder mislukte relatie heeft haar niet ervan weerhouden om de liefde van haar leven te vinden. Ze kán het dus wel. Maar iets in haar vertelt haar dat het niet voor haar eetbuien geldt.
‘Dat dacht je bij die baan waarschijnlijk ook’, pols ik. ‘En bij die relatie?’
Ze gunt zichzelf alsnog die kans
Even draait ze haar gezicht van de camera weg, en neemt ze een diepe ademhaling. ‘Ik doe het. Ik weet niet of ik het kan, en of het gaat werken. Maar ik doe het want het kan zo niet verder’.
Ik vier haar voor haar moedige besluit, dat de eerste stap naar herstel is.
Onze reis samen kan beginnen en als we even later de details van het programma bespreken bemerk ik hoe opgelucht ze is. Er is ontspanning gekomen in haar houding. Het is alsof een last van haar schouders gevallen is. Het komt goed met haar zelfvertrouwen. Vandaag heeft ze er al aan gewerkt door voor zichzelf en haar welzijn te kiezen!
En jij?
Ben jij zover dat je jezelf zo’n kans wil geven?
Ik weet het zeker: samen met mij gaat het je wél lukken om voorgoed je eetbuien te stoppen.
