Zo veel successen – maar de allerbelangrijkste vrouw heb ik niet kunnen helpen
In de jaren dat ik nu van mijn eetbuien af ben, heb ik al tientallen vrouwen met hetzelfde geholpen. Maar nog steeds spijt het me dat ik de meest dierbare van allemaal niet uit de ellendige vicieuze cirkel van diëten-eetbuien heb kunnen helpen: mijn mama.
Een fantastische, veerkrachtige vrouw die werkelijk tot het einde alles heeft geprobeerd om haar eet- en gewichtsprobleem op te lossen. Althans: alles wat in haar tijd beschikbaar was, want er werd toen niet gepraat over onbedwingbare eetbuien. De term ‘binge eating’ bestond niet eens. Er werd dus alleen aan symptoombestrijding gedaan.
Ze was alsmaar aan het diëten
Op advies van de huisarts ging mijn mama diëten, en nog eens diëten. Ook mij zette ze op dieet als kind van 8. Ik geloof dat ze gewoon bang was dat ik ook dik zou worden en dat ze mij op deze manier dacht te sparen voor de demonen die zij in haar hoofd bestreed.
Ik neem het haar niet kwalijk. Wist zij veel…
Door het veelvuldig diëten werden haar eetbuien alleen maar erger. Daar nam ze mij ook mee in. Stiekem doken we dan regelmatig de donkerblauwe ‘Danish butter cookies’ trommel in die ze achter in een keukenkast verborgen hield. Mijn vader mocht er niets van weten. Morgen zouden we weer ‘normaal’ doen met eten, het zou helemaal goed komen.
Maar het werd het niet.
Op haar dikst nam ze een maagverkleining
Toen ze op haar dikst was, besloot mijn moeder (alweer op advies van de huisarts) om een maagverkleining te nemen. Het moest maar afgelopen zijn met die eetbuien en het jojoën.
Na de operatie bleef er haast niets over van de lekkerbek die ze was. Aan twee eetlepels eten had ze genoeg. Hierdoor viel ze natuurlijk enorm af. En toegegeven, als jonge vrouw van inmiddels 22 die ook met overgewicht en eetbuien worstelde was ik er best jaloers op.
Maar in de jaren daarna kwam ze weer aan. Ik begreep het niet, en elke keer als ik erover begon gaf ze de schuld aan ‘complicaties’. ‘Gewoon pech’, zei ze.
Ondanks haar teleurstellende ervaring koos ik uiteindelijk voor hetzelfde pad: een operatieve ingreep. De bariatrische chirurgie had in 10 jaar vast niet stilgestaan, maakte ik mezelf wijs. Het zou mij wel lukken om af te vallen en afgevallen te blijven.
Wat ik niet wist: de operatie had de eetbuien niet gestopt
Achteraf gezien was dat geen slimme zet. Want wat bleek? De operatie van mijn mama had haar eetbuien niet gestopt. Dat was de reden waarom ze weer aangekomen was.
Alleen had ze het niemand durven vertellen.
Niet aan mij. Niet
Uit schaamte.
Pas toen ik geopereerd was en vertelde dat mijn eetbuien nog niet weg waren, vertelde ze me haar verhaal.
Haar woorden raakten mij tot in mijn ziel. Ik begreep precies wat ze bedoelde.
Nu maakte ik hetzelfde mee. Door mijn operatie was ik ook flink afgevallen, maar ik kon mijn slanker lichaam niet waarderen. Dagelijks vocht ik nog tegen de eetdrang. De angst om weer aan te komen liet mij niet los. Terecht helaas.
En ook ik praatte er met niemand over…
Uit schaamte.
De oplossing kwam veel later
Het zou nog bijna 20 jaar duren voordat ik eindelijk de oplossing voor mijn eet- en gewichtsprobleem zou vinden. Die oplossing lag niet in het diëten, of in een maagoperatie. Ook niet in meer bewegen, of met een psycholoog praten. Dat had ik allemaal gedaan zonder aanhoudend resultaat. Nee.
Die oplossing lag in het begrijpen van hoe mijn brein werkt, hoe automatische patronen ontstaan, en vooral hoe je ze kan herprogrammeren. Dat is wat ik leerde door me in de neurowetenschap te verdiepen.
…maar ik was te laat voor de allerbelangrijkste vrouw
Helaas heb ik de sleutel naar vrijheid pas gevonden ruim nadat mijn moeder overleden was. Ze heeft mij dan ook niet mijn ‘binge eating’ en overgewicht definitief zien overwinnen.
Wat was ze trots op mij geweest! En blij ook voor mij. Daar ben ik zeker van.
Haar kennende, had ze zelfs een poging gewaagd met mijn methode. Het was haar zó gegund geweest!
Ik had haar graag geleerd hoe je op die fijne plek komt waar je van eten kan genieten zonder schuldgevoelens of angst om aan te komen. Zonder al die vervelende gedachten in je hoofd: zal ik dit wel of niet eten? Is het niet te veel? Wat als er een eetbui van komt? Wat gaat morgen de weegschaal dan zeggen? Hoe ga ik weer in hemelsnaam afvallen?
Dan had ze zich eindelijk VRIJ gevoeld, mijn moeder.
Mijn lieve mama.
In haar hoofd en in haar lijf ❤️
Heb je ooit een maagverkleining overwogen om – naast je overgewicht – je eetbuien op te lossen? Of heb je zo'n operatie ondergaan, en merk je dat je weer langzaam aankomt doordat je weer last krijgt van eetdrang?