Laatst moest ik aan mijn oude baan bij een internationale organisatie denken. Hoe ik als afdelingshoofd langs kantoren van collega’s liep, en kritische blikken in mijn rug voelde priemen. In die tijd was ik vaker dik dan slank, en erg bang voor het oordeel van anderen. Het maakte me onzeker. Was ik wel goed genoeg voor zo’n prestigieus instituut?
Een vrouw in een hoge functie moet slank zijn
Van huis uit had ik de boodschap meegekregen dat dik zijn niet oké was, met name als je hoogopgeleid was en een baan op niveau ambieerde. Het bewijs daarvan zag ik regelmatig op televisie en in de krant, waar het (destijds!) handjevol vrouwen in topfuncties met hun slanke lijf in chique Chanel-pakjes pronkten.
Naast een goed functionerend hoofd moest ik dus kennelijk aan een gewichtsnorm voldoen om mijn kans op een mooie carrière te vergroten.
Maatschappelijk succes zat in een kleine maat.
Ik werd een serie-diëter
Omdat ik van nature niet gezegend was met zo’n kleine maat ging ik diëten... vaker diëten, harder diëten – zoals ik veel vrouwen om me heen zag doen. Hierdoor kreeg ik last van oncontroleerbare eetbuien, en begon ik te jojoën met mijn gewicht.
Voordat ik het wist was ik verwikkeld in een bittere strijd tegen mezelf. Een strijd die al mijn tijd, energie en aandacht opslokte, en waar ik tot overmaat van ramp alleen maar dikker van werd.
Representatief overkomen was onhaalbaar
Dat overgewicht diskwalificeerde me, vond ik. Ik vond het écht niet kunnen in mijn functie als woordvoerder van de organisatie.
Ik was vaak in het zicht en moest representatief overkomen. Maar representatief kon ik in mijn beleving alleen maar zijn als ik slank was. Als ik ook in zo’n chic (en strak) Chanel-pakje paste.
Ik bleef me een bedrieger voelen
Niemand die dat doorhad, overigens. Want natuurlijk deed ik mijn best om er verzorgd uit te zien, ongeacht mijn gewicht. Maar achter de zelfverzekerde glimlach en de onwrikbare houding, bleef ik me een bedrieger voelen. Iemand die niet helemaal thuis hoorde bij zo’n belangrijke organisatie, haar hoge functie niet 100% waardig was, ondanks al haar kunnen.
Het was maar een kwestie van tijd voordat ik ‘ontmaskerd’ zou worden als de ‘domme, luie, incompetente, eetverslaafde vrouw zonder wilskracht die ik was’ – ja, alle clichés passeerden de revue in mijn hoofd. Dan zou ik ontslagen worden.
Dit eerloze vooruitzicht gaf me zoveel stress dat ik mezelf dwong om nog meer uit mezelf te halen, en extra hard werkte.
Mijn klanten voelen zich ook zulke bedriegers
De vrouwen die ik coach zijn stuk voor stuk keigoed in hun vak. Ze zijn zeer gedreven en gedisciplineerd. Toch lukt het ze niet om hun eetbuien te stoppen, en een gezond gewicht te bereiken en te behouden. Net als ik vroeger hebben ze het gevoel dat hun uiterlijk niet ‘matcht’ met het werk dat ze doen, het niveau waarop ze opereren, de competenties die ze hebben.
Een regisseur in de gezondheidszorg, een strafpleiter, een architecte, een psycholoog, die heeft toch geen eetprobleem of overgewicht?
De schaamte die ze daarbij voelen maakt dat ze niet om hulp vragen, en doorbijten.
Zoals ik destijds.
Uiteindelijk raakte ik burn-out
Na drie jaar ploeteren met mijn eetprobleem en de hoge eisen van mijn baan, raakte ik burn-out. Ik kreeg begeleiding, maar achteraf gezien niet op het gebied waar ik het het meest nodig had, en waar het ook het meest doeltreffend was geweest: het stoppen van de eetbuien. Dat had direct voor een omslag gezorgd qua energie, zelfvertrouwen en focus. Van daaruit had ik met gemak mijn werkzaamheden kunnen hervatten op het niveau dat ik gewend was.
In plaats daarvan duurde mijn ziekteverlof lang. Ik kwam terug, maar ik kon mijn oude ritme niet oppakken. Na een paar maanden besloot ik de eer aan mezelf te houden. Ik nam ontslag. Met pijn in het hart want die baan zag ik toen als mijn droombaan.
Dat wil ik je besparen
Inmiddels weet ik beter. Zo’n ervaring wil ik je dan ook besparen.
Hiervoor is het wel nodig dat je in actie komt. Blijven aanmodderen is nooit een oplossing als je met eetbuien worstelt. je komt gewoon steeds meer aan als je antwoord daarop telkens weer diëten is. Is dat wat jij nu doet? Het is symptoombestrijding, meer niet.
Wat heb je dan te doen?
Wat wel werkt, is je eetbuien leren stoppen om jezelf de kans te geven om weer een fijne relatie met eten te hebben en op een gezond gewicht te komen. En daarnaast je overtuigingen over uiterlijk en succes een flinke update geven. Zodat je in alle omstandigheden, met of zonder Chanel-pakje, en ook al zijn er kritische blikken, de zelfbewuste topvrouw kan zijn die je bent.
Welke maat mag een representatieve vrouw maximaal hebben, vind jij?
