Mijn klant boekt de ene na de andere overwinning op haar eetbuien. Haar stem aan de telefoon somt de triomfen van de afgelopen week op en ik juich met haar mee. En intussen weet ik natuurlijk al wat er gaat komen…
Dit is de fase van de grote MAAR.
Ik ben voorbereid, en laat haar vertellen.
Vrijdagoverwinning!
Vrijdag had ze eetdrang gevoeld na een lunch van twee ‘vullende’ boterhammen met kaas en nog eentje ‘voor het lekkere’ met roomboter, banaan en suiker. Toch was het haar gelukt om de onrust die ze voelde te dulden, en om geen aandacht te schenken aan alle berichten in haar hoofd die om meer ‘lekker’ eten riepen.
‘Het werd geen eetbui, er was nul frustratie’, zegt ze.
Zaterdagoverwinning!
Zaterdag had ze met een vriendin afgesproken in hun favoriete sushi-restaurant. Vroeger ging ze daar altijd met een tjokvolle buik de deur uit. Deze keer stopte ze met eten toen het ‘gewoon genoeg’ was! Wel had ze een toetje genomen, waar ze van gesmuld had.
‘Ik voelde me heerlijk voldaan’, vertelt ze met een blije stem. ‘Wat een verschil maakt het als je met aandacht eet’. En het mooiste: de rest van de avond verliep rustig. ‘Geen eetdrang. Zó bijzonder!’
Zondagoverwinning!
Zondag ging mijn klant varen. En ging ze ‘vanzelf’ en ‘tot grote verbazing’ van haar man een gezonde lunch en nog wat lekkere hapjes voorbereiden voor hen beiden met het uitzicht op een leuke middag aan boord. ‘Dat deed ik vroeger nooit’, zegt ze. ‘Varen was altijd synoniem voor losgaan met eten. Vet, zoet, veel, makkelijk, hupsakee, in de tas! Nou, dit was veel fijner. Ik heb ook meer van het varen genoten’.
Iedere dag overwinning!
Alsof het nog niet genoeg is merkt mijn klant terloops op dat ze ook al een week B&J ijsjes in haar diepvries heeft. Ze heeft er maar 2 van de 8 gegeten. Ze was ze bijna vergeten!
Als dat geen overwinning is! Nog maar anderhalve maand geleden durfde deze zelfde vrouw niets lekkers in huis te halen. Want dan had ze continu last van eetdrang totdat ze uiteindelijk alles in één keer opvrat!
Wauw!
Het smaakt naar meer
Even vraag ik mijn klant om bij al haar overwinningen stil te staan. ‘Wat doet het met jou? Ik wed dat je er trots op bent’, opper ik. ‘Jazeker, het smaakt naar meer’, antwoordt ze.
Er valt een stilte. Plots proef ik aarzeling aan de andere kant van de lijn.
En dan komt hij… Ze spreekt het zo zacht uit dat ik het bijna niet hoor….
'Maar…’
Het woord is nog maar net uitgesproken en de zinnen vloeien uit haar mond als een waterval. Steeds luider, steeds krachtiger, steeds overtuigender.
‘Maar… ik ben er nog niet’
‘Maar… ik heb nog last van dieetgedachten’
‘Maar… ik val nog niet af’
‘Maar… ik weet niet altijd of het trek of eetdrang is’
‘Maar… ik heb nog moeite met geen drama maken’
‘Maar… ik zou het alleen nog niet redden, hoor’
‘Maar… maar…. maar… maar… maar…’
Haar interne saboteur draait op volle toeren
‘Stoooppp!’ roep ik door de telefoon. Al dat ‘ge-maar’ dient haar niet. Het ondermijnt haar herstel en brengt het juist in gevaar. Met als mogelijke uitkomst dat ze ontmoedigd raakt, het opgeeft en in eetbuien terugvalt.
‘Maar’ is de grootste vijand van mijn klanten als ze eenmaal aan het herstellen zijn.
‘Van wie zouden deze zinnen komen, denk je?’ vraag ik haar. De aarzeling is weg, het licht weer aan. ‘Mijn primitieve brein’, zegt ze gedecideerd. Juist!
Haar primitieve brein is in rep en roer. Hoe meer overwinningen, hoe zenuwachtiger het wordt. Het zou haar potverdorie nog kunnen lukken om een einde te maken aan haar eetbui-gewoonte! Dát mag niet gebeuren, vindt dat oeroude deel van haar brein. Dan komen we straks weer tekort, vreest het.
Dus maakt het haar bang en onzeker. Het kleineert haar resultaten, en dwarsboomt haar inspanningen. Haar interne saboteur draait op volle toeren.
Lekker door laten ratelen, die saboteur
Nu dat ze weet hoe het zit, hoeft ze verder geen aandacht te schenken aan het ‘ge-maar’. Lekker door laten ratelen, die saboteur.
Want de waarheid is…
Als ze alle ‘maars’ links laat liggen en zichzelf ruimte en tijd geeft om verder te oefenen met de technieken uit mijn traject, leert ze steeds beter dieetgedachten parkeren, trek van eetdrang onderscheiden, en betere eetkeuzes maken. Dan verdwijnt het drama.
Daarnaast is het zo dat de successen van de afgelopen dagen geheel op haar conto te schrijven zijn. We appen/bellen bijna dagelijks, maar sinds vrijdag had ik niets van haar gehoord. Ze redt zich dus prima alleen. Nu al!
En ze komt er wel. Écht.
Ik heb goed nieuws voor haar
‘Weet je, dat je brein zoveel moeite doet om de boel te torpederen is héél goed nieuws’, geef ik haar mee. ‘Uh?’ reageert ze. ‘Nou, vervolg ik, dat is hét bewijs dat je supergoed bezig bent, dat je serieus vooruitgang boekt. Het is alleen een kwestie van tijd tot de eetdrang voorgoed weg is’.
Ik hoor haar grinniken door de telefoon. ‘Zo had ik er niet naar gekeken... Verrassend! Oké, duidelijk. Dan ga ik gewoon door met wat ik nu doe. Doei!’. Nog voor ik maar iets kan uitbrengen, heeft ze al opgehangen. Mooi zo. De aanpakker die ik in haar waardeer is weer aan het stuur. Mét hernieuwd vertrouwen.
Bij mijn klant was het varen. Welke uitjes zijn voor jou altijd een excuus om uit de band te springen met eten?
