Ik ben lang van de extremen geweest wat betreft eten. Of ik was aan het diëten, of ik was aan het schransen. Er leek geen middenweg. Alsof er twee Laurences in mij huisden: de geheelonthouder en de verslaafde.
Het ergste was dat die twee Laurences vaak bonje met elkaar hadden
‘Toe, gun jezelf die slagroomsoes. Je hebt het zó druk gehad vandaag’ fluisterde de verslaafde. ‘Niets ervan, riep de geheelonthouder, weet je wel hoeveel calorieën daarin zitten?’ Dan volgde er een eindeloze discussie in mijn hoofd. Vergeet beleefde omgangsvormen. Het ging er heftig aan toe, ze rolden vechtend over de grond.... Van tevoren wist ik nooit wie als winnaar uit de bus zou komen. De verslaafde was sterk, maar soms hongerde ik me wel een maand lang uit. Totdat de verslaafde weer eens won.
Er was één zekerheid: dat de uitkomst altijd in mijn nadeel uitpakte.
Welke Laurence ook won, mijn ‘ware ik’ was stelselmatig de verliezer
De redelijke, gematigde persoon die ik diep vanbinnen ben moest het ontgelden. De ‘keuze’ die ik dan maakte was in feite geen keuze. Ik liet mij leiden door automatische denk- en gedragspatronen. Patronen die uit angst ontstaan waren.
Angst was de winnaar
Uiteindelijk won de angst. Angst om dik te worden, en om die reden afgewezen te worden. Angst om de controle te verliezen. Daar bevond zich de geheelonthouder.
Maar ook, angst om iets tekort te komen. Deze bracht de verslaafde naar voren.
Aangeprate angst of onbewuste angst
Sommige angsten had ik mezelf aangepraat door de overtuigingen van mijn naasten en van de maatschappij rondom eten en gewicht klakkeloos over te nemen. Andere angsten waren gewoon het resultaat van onbewuste processen. Ik had er bijvoorbeeld geen idee van dat ik door vaak te diëten mijn brein angstig maakte rondom de voedselvoorziening, waardoor het zich genoodzaakt voelde om eetdrang op mij af te sturen.
Daar kwam dat zwart-wit denken van
Angst komt gepaard met zwart-wit denken. Omdat het in de basis een overlevingsmechanisme is. Als we in gevaar zijn, is er geen tijd om alle opties in grijstinten tegen elkaar af te wegen. Het is nu of nooit. Alles of niets.
Dit zorgde ervoor dat ik jarenlang met die gespleten persoonlijkheid rondliep, en van de ene extreme naar de andere slingerde. Van diëten naar schransen, zonder ooit de middenweg te vinden. Je herkent het vast wel.
Ik besloot om mezelf gerust te stellen
Tijdens mijn zoektocht naar een oplossing van mijn eetbuien ontdekte ik hoe cruciaal het geruststellen van mijn brein was. Want je kan nog de beste methode van de wereld hebben om automatische patronen te doorbreken, als je brein angstig blijft ga je nooit 100% succes boeken. Ik besloot dus om deze vaardigheid te trainen.
Je kan er mee beginnen door jezelf sussende woorden te geven op uitdagende momenten. Precies de woorden die je zou uitspreken tegen een naaste die ergens van geschrokken is. Voeg er een liefdevolle aanraking bij. Strijk bijvoorbeeld zachtjes over je handen. Dat brengt je brein tot rust.
Mijn ‘ware ik’ kwam vaker aan het stuur
Iedere keer dat ik erin slaagde om mezelf te kalmeren kon ik contact maken met mijn ‘ware ik’ en mijn diepgewortelde verlangen om voor mezelf goed te zorgen – lichamelijk, mentaal en emotioneel. Ik zag ineens weer grijstinten: allerlei mogelijkheden en gradaties in denken en gedrag waaruit ik mocht kiezen. Dankzij die rust kon ik makkelijker mijn automatische patronen aanpakken en doorbreken.
Ik vond de middenweg
Het slingeren werd gaandeweg minder. Geen diëten en geen schransen meer. Geleidelijk vond ik een tot dusver onbekende middenweg in mijn relatie met eten en mijn gewicht. En doordat ik de extremen niet meer bezocht, raakten de geheelonthouder en de verslaafde in de vergetelheid.
Saai? Nee, heerlijk!
‘Vind je die middenweg dan niet saai?’ vroeg een coachklant mij recentelijk. ‘Nee, het is juist heerlijk’ antwoorde ik spontaan. Die spanning en sensatie van vroeger kan ik als kiespijn missen.
Tegelijkertijd weet ik dat als je nog onderweg bent, een verhaal in je hoofd kan oppoppen dat zegt dat je dat diëten en de eetbuien niet los moet laten omdat je leven anders minder ‘juice’ heeft. Maar dat zijn bedrieglijke berichten van je bange brein dat alles bij het oude wil laten. En als je dit artikel leest, ga ik ervan uit dat je wél iets wil veranderen aan de huidige situatie.
Laat je leiden door vertrouwen
Nu laat ik me niet meer door angst leiden, maar door vertrouwen. Ik geef mezelf de toestemming om alles te eten, en check alleen wat dat eten met mijn lijf doet, met mijn energie, met mijn welzijn op de lange termijn. Ik streef er niet meer naar om perfect te eten, of het perfecte gewicht of lichaamsvorm te hebben. En als ik me een keer overeet neem ik het me niet kwalijk. Ik ben mens. En precies op de plek waar ik altijd van droomde: in balans. En voor mij betekent dat: blij met mezelf.
Hoe zou jij het vinden als je innerlijke strijd zou ophouden? Hoe denk je dat dat zou voelen?
