Ons eerste coachinggesprek is nog maar net afgelopen als ze vol schiet. ‘Wat gebeurt er?’ vraag ik voorzichtig aan mijn klant. ‘Ik ben zó opgelucht’, zegt ze. ‘Vanochtend dacht ik nog dat ik op 1 januari weer op dieet zou moeten, maar ik voel nu dat jouw aanpak voor mij gaat werken, dat ik hiermee mijn eetbuien ga stoppen’.
Op 1 januari ging ik ook altijd weer op dieet
Weer op dieet op nieuwjaarsdag: ik ken het. Direct bij aanvang van het nieuwe jaar begon ik geroutineerd en vol goede moed aan de zoveelste lijnpoging. Ik had mezelf nog op de valreep (23.59 uur, check!) een allerlaatste oliebol gegund, en dan moest het maar afgelopen zijn met al dat gesnoep en gesnaai.
Vanaf het moment dat ik mijn ogen open deed op 1 januari ging ik alleen nog maar vers en puur eten, supergezond, met veel fruit en groenten. Weg met alle ‘shitzooi’, klaar met die eetbuien van mij. Geen excuses meer. Op naar een frisse nieuwe start!
Ik hield mezelf voor de gek
Ergens wist ik wel dat iets niet klopte. Hoe vaak was ik niet op 1 januari met een dieet begonnen waar ik nog geen week later al vanaf gestapt was? Toch bleef ik ieder jaar weer de illusie koesteren dat deze datum mij op magische wijze zou helpen om de motivatie te vinden om aan mijn eetprobleem te werken. En niet alleen dat, ik bleef ook ervan overtuigd dat het diëten dé oplossing was voor mijn eetbuien.
Achteraf gezien had ik het mis. Dubbel mis.
Diëten is symptoombestrijding
Door mijn eetbuien was ik door de jaren heen flink aangekomen. Om mijn gewicht binnen de perken te houden was ik telkens op dieet gegaan, en steeds strenger voor mezelf geweest. Wat ik toen niet begreep was dat ik aan symptoombestrijding deed. Ik probeerde het overgewicht op te lossen, terwijl ik aan de oorzaak daarvan moest werken: de eetbuien.
Zolang die eetbuien voortduurden, kon ik diëten totdat ik een ons woog. Ik wist van tevoren gegarandeerd dat ik opnieuw zou aankomen.
Zie het als een lek in je dak. Je kan voorkomen dat er na iedere regenbui plassen water op je vloer ontstaan door overal bakjes en emmers in huis te plaatsen om het water op te vangen. Slimmer is het om het lek in je dak te repareren.
Als diëten niet helpt, wat dan wel?
Toen ik met mijn proces begon deed ik een belangrijke ontdekking. Het diëten hield mijn eetbuigewoonte in stand! Door mezelf regelmatig beperkingen op te leggen en vaak mijn honger te negeren had ik mijn brein nerveus gemaakt over de voedselvoorziening. Het kon wel zijn dat er vandaag even genoeg was, maar morgen kon er zomaar weer te weinig eten komen.
Als respons hierop had mijn brein een automatisch patroon aangemaakt om ervoor te zorgen dat ik toch ging eten, en alvast voorraad aanlegde voor de dagen van tekort: de eetdrang. Die eetdrang stak de kop op iedere keer dat er voedseltekort ontstond of dreigde.
Op 1 januari weer op dieet was dus geen slim idee
Elke keer dat ik op 1 januari op dieet ging, was het alsof ik voor mijn brein een groot uithangbord hield met daarop geschreven: ‘winter is coming’ – meer specifiek: een hongerwinter. Niet zo gek dus dat de decembermaand mijn ergste maand was wat betreft de eetbuien. Ik was dan helemaal in de ban van de eetdrang.
In de aanloop naar 1 januari liep ik rond met zo’n gevoel van: kom maar op met al dat lekkers van de feestdagen! Ik nam het ervan (stiekem uiteraard), pakte wat ik pakken kon voordat de schaarste weer zijn intrede zou doen.
Ik vertelde me ook een bijzonder verhaal. Misschien herken je het wel...
Ik mág me volproppen want alles wordt toch binnenkort anders
Ik hoorde een stemmetje in mij fluisteren: ach, wat kan het schelen als je jezelf klem eet? Geniet ervan. Het maakt niets uit. Op 1 januari ga je weer normaal doen, braaf zijn. Het grote afvallen gaat ook weer beginnen. Alles wordt toch anders.
Geloof het of niet, maar zelfs die extra kilo’s van december nam ik voor lief. Die smelten dadelijk als sneeuw voor de zon, hield ik me voor.
Nee dus, en ieder jaar draaiden mijn goede voornemens op een grote teleurstelling uit. Hoe voorspelbaar.
Het bleef niet bij 1 januari
Later ging het hele scenario op herhaling. Dan ging ik weer starten op 1 februari, of op 1 maart. Komende maandag was ook een favoriet. Of morgen.
Pas toen ik met mijn zoektocht naar een blijvende oplossing voor mijn eetbuien begon en mijn brein beter leerde begrijpen ontdekte ik dat er maar één moment is dat ertoe doet wanneer je je eetbuien wil stoppen.
Dat moment is nú.
Het gaat om het nu
Het verhaal dat het morgen, maandag of op 1 januari anders wordt is een smoesje van je brein om de eetbuigewoonte in stand te houden. Als je iets aan je eetprobleem wil veranderen, dan heb je je te realiseren dat je die verandering in het nu – in feite op ieder moment – kan creëren door een andere keuze te maken dan wat je eerder hebt gedaan.
Want als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg.
Vandaar dat ik zo blij ben voor de klant met wie ik deze tekst begon, dat ze ervoor gekozen heeft om met het Dááág eetbuien programma een paar weken geleden te starten. En dat ze nu al zoveel vertrouwen in mijn coaching heeft dat ze de behoefte niet meer voelt om 1 januari op dieet te gaan, zoals ze altijd deed.
Hierdoor geeft ze een belangrijk signaal aan haar brein af. Nee, ‘winter is not coming’, maar er komt een hele fijne tijd waarin ze haar brein gaat laten merken dat het wel goed zit met de voedselvoorziening. Zodat dat brein weer rustig wordt, en nooit meer een eetdrang op haar hoeft af te sturen.
Zeg eens eerlijk, hoe vaak ben jij met een dieet begonnen op 1 januari?
En wat als je dit jaar nou eens níet op dieet hoeft?
