Betoeterd kijkt ze mij aan. Alsof ik een bom heb laten vallen. ‘Je kan je eetbuien voorgoed stoppen’, heb ik haar net verzekerd. ‘Op één voorwaarde: dat je je wens om af te vallen loslaat’.
Dat kan ze niet
Niet meer willen afvallen? Dat krijgt ze niet voor elkaar.
Ik begrijp haar. Daar ben ik ook geweest. Ik voel haar angst, weet precies wat ze denkt: ‘als ik het afvallen loslaat, gaat het juist mis. Dan ga ik ongebreideld eten en word ik nóg dikker’.
Ze stelt zich al voor wat die extra kilo’s gaan teweegbrengen: de afkeurende blikken bij het familiefeest, de stoelen waarin ze vast komt te zitten, de smetplekken bij haar buik en borsten, de winkel waar ze met het schaamrood op de wangen kleding in een nog grotere maat moet gaan uitzoeken. Zij ziet zichzelf falen, haar gezondheid naar de maan gaan, het mikpunt van spot zijn – zij, de slimme en daadkrachtige vrouw die ze is.
En alles in haar schreeuwt: ‘Nee, dat mag ik niet laten gebeuren! Ik móet blijven proberen om af te vallen’.
Afvallen als doel maakt alles moeilijker
‘In hoeverre heeft je wens om af te vallen je tot nu toe gediend?’ vraag ik. ‘Is de kwaliteit van je leven hierdoor verbeterd?’ Ze neemt een diepe ademhaling en ik zie haar ogen nat worden. Dan zegt ze zachtjes: ‘Eigenlijk niet. Ik ben nu nog steeds niet op het gewicht dat ik wil na al die jaren en het gaat niet goed met mij. De hele dag door denk ik aan eten/niet eten, en bijna iedere avond ga ik naar bed met een buik die bijna barst en pijn doet van de eetbuien… Ik ben doodop’.
Ineens komt ze tot het besef dat haar focus op gewichtsverlies haar het tegenovergestelde heeft gebracht dan waar ze op gehoopt had. Het heeft juist alles moeilijker gemaakt. Onnodig moeilijker.
Het creëert enorm veel stress in je brein
Jarenlang heb ik eetbuien gehad en was ik ervan overtuigd dat ik nog strenger voor mezelf moest zijn om ze op te lossen (en het overgewicht dat ze met zich meebrachten). Dat ik meer op mijn eten moest letten. Ik ook was gefocust op afvallen. En het hielp niet.
Inmiddels weet ik dat ik hierdoor enorm veel stress in mijn brein veroorzaakte, om precies te zijn in mijn primitieve brein – het oudste deel van mijn hersenen dat zich met overleving bezighoudt.
Elke keer dat ik aan afvallen dacht, een nieuwe dieetpoging deed, mezelf een beperking oplegde, interpreteerde mijn primitieve brein dat als een risico op uithongering. Het verzette zich dan ook met man en macht ertegen. Met als resultaat dat ik nog harder moest strijden om enig resultaat te behalen en mezelf compleet uitputte (lichamelijk en geestelijk).
Niet alleen dat: mijn primitieve brein zorgde er zelfs voor dat dat resultaat binnen no time teniet gedaan werd. Er dreigde uithongering! Er moest dus zo snel mogelijk weer gegeten worden! Hallo eetbuien...
Hieruit leerde ik een belangrijk principe: werk samen met je primitieve brein, niet ertegen.
Jezelf kalmeren, dat is de sleutel
Er komt pas ontspanning wanneer je jezelf geen druk oplegt om een bepaald gewicht te bereiken. En je je focust op het voorgoed oplossen van je eetbuien. Niet door je primitieve brein als een vijand te beschouwen of als een wild beest dat getemd moet worden, maar als een bondgenoot.
Met deze instelling creëer je kalmte. Je bent dan beter in staat om eetkeuzes te maken die jou helpen en dit helpt jou op zijn beurt om op een gewicht te komen dat voor jou fijn voelt.
Dat is geen harde garantie, want hoe logisch het ook klinkt dat je automatisch zou moeten afvallen wanneer de eetbuien stoppen, je lichaam blijft een complex organisch stelsel dat zich niet laat commanderen. Je gewicht hangt ook af van een groot aantal factoren. Voeding is er maar één van.
Maar andersom is het verband wél gegarandeerd. Als je blijft proberen af te vallen, gaat het je niet lukken om het constant maar denken over eten, en je eetbuien op te lossen. Met alle gevolgen vandien.
Kies voor een leven zonder eetbuien
Mijn klant was overtuigd.
Ze had mijn bom even nodig om het aan te durven en het idee dat ze moet afvallen los te laten. Nu ze heeft ingezien waarom dat echt noodzakelijk is, gaat ze voor herstel! Ook zij heeft een toekomst zonder eetbuien.
Wat zou er beter zijn in jouw leven zonder eetbuien?
