‘Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik heb een terugval gehad’, zegt ze terwijl ze mijn blik ontwijkt. ‘Gisteren heb ik een monster-eetbui gehad’.
Ze maakt er een drama van
De woorden ‘monster-eetbui’ alleen al… Dat is drama van de bovenste plank. Wat voor emoties maakt het allemaal niet in haar los! Ik vraag het dan ook aan mijn klant. ‘Het voelt als totaal falen. Alsof ik in de afgelopen weken met jouw coaching niets geleerd heb. Alsof al mijn inspanningen voor niets zijn geweest’.
Drama dient haar niet
Het mag duidelijk zijn dat een drama maken van die eetbui haar niet dient. Sterker nog, het kan nieuwe eetbuien uitlokken (want ‘alles is toch verpest’). Of haar juist aansporen om strenger te zijn met zichzelf en weer het pad van het diëten te kiezen. Allebei geen gewenste uitkomsten. Ze moet dus uit het drama stappen. Daar werken we aan tijdens onze sessie.
Eerst kijken we naar haar woorden
‘Monster-eetbui’, ‘terugval’… wat schuilt achter de woorden die ze gebruikt? Ik vraag mijn klant om de eetbui van gisteren te beschrijven. Wat maakt dat ze die als een ’monster-eetbui’ bestempelt? En waarom spreekt ze van een ‘terugval’?
Ze denkt diep na. Dan zegt ze: ‘eigenlijk was die eetbui niet anders dan voorheen. Het verschil is misschien dat ik mezelf die nu veel meer verweet. Eigenlijk mocht er geen eetbui meer komen sinds ik jouw programma volg’. Aha! ‘Ik aarzelde ook om dit met je te delen want ik wilde je niet teleurstellen. Als coach zit je er natuurlijk niet op te wachten dat je klant een terugval heeft’. Aha! ‘Al met al denk ik dat ik mezelf heel erg onder druk heb gezet. Onnodig eigenlijk. Ik wil altijd alles goed doen en iedereen tevreden houden. En als iets niet meteen lukt, zeker met betrekking tot de eetbuien, dan raak ik gefrustreerd en voel ik me al gauw zo’n zielenpoot. Terwijl ik helemaal niet zo ben. En dat helpt voor geen meter’. Wauw!
Het brengt een schat aan inzichten
Wat een schat aan inzichten krijgt mijn klant door alleen vanuit een afstand naar haar woorden te kijken! En dat ze durft uit te spreken waar het écht omgaat doet haar kennelijk goed. Ik lees opluchting op haar gezicht. ‘Stop met de drama-queen uithangen’, lach ik haar toe. ‘Je bent goed bezig. Je mag jezelf wel wat meer tijd en ruimte geven om te ontdekken dat je je eetbuien kán stoppen’. Ik herinner haar aan mijn favoriete uitspraak: ‘je faalt nooit, je leert’. Dus is er geen sprake van terugval in mijn wereld, maar alleen van leermomenten.
Haar vooruitgang is niet weg
Ik leg haar voor dat alles wat ze tot nu toe van mij geleerd heeft niet weg is. Haar vooruitgang is niet tenietgedaan door die eetbui. Ze hoeft dus niet helemaal weer van nul af aan te beginnen – zoals de dieetcultuur dat altijd voorschrijft. Het enige wat nodig is, is dat ze zichzelf geruststelt, van haar eetbui leert (want daar zit goud in, zoals ik in een eerdere blog schreef), en de draad weer oppakt waar ze het heeft laten liggen. ‘Je gaat toch ook niet een hele trui die je breit uithalen of het in het vuur gooien als je een paar steekjes bij de mouw hebt laten liggen’. Ze grinnikt. Natuurlijk niet.
Ze mag zichzelf zelfs vieren!
Om duidelijk aan haar brein te maken dat vallen en opstaan bij het proces hoort, en dat ondertussen vooruitgang nog steeds geboekt wordt, vraag ik haar om de dagen dat ze eetbuivrij is door te tellen. En zoals afgesproken van een groen bolletje te voorzien in haar agenda. Dat zijn er nu maar liefst 17!
‘Nou, daar mag je jezelf ook voor vieren’, zeg ik haar terwijl ik een roltong pak en vrolijk erin blaas. Nu gaat ze pas breeduit lachen. ‘Jij bent er ook meester in om van een baaldag een straaldag te maken’!.
Terugval? Monster-eetbui? Het zat alleen in haar hoofd. Ik ben blij om te zien dat ze weer met vertrouwen verder gaat met haar traject, en ik weet: dat vertrouwen houdt ze nu, ook als ze weer een keertje ‘terugvalt’.
Vertel: hoe noem jij het als het weer eens niet gaat zoals je wil? Ben je ook zo streng voor jezelf?
