Ik bekijk eetbuien vanuit een radicaal nieuw perspectief: als het gevolg van een automatisch programma in je brein. Een patroon dat met de tijd steeds dieper ingesleten is. Dat patroon kan je herprogrammeren. En als het stoppen van je eetbuien een must have voor jou is en je uiterst gecommitteerd bent, kan je onder mijn begeleiding snel resultaat boeken.
Hoe simpel dat herprogrammeren in zijn werk gaat, ervaarde ik nog laatst.
Tijdens onze vakantie had manlief zijn pols gebroken. Met gips om zijn arm kon hij niet rijden. Ik was dus degene die ons gezin weer veilig thuisbracht. Nu meneer verwacht werd bij ons lokale ziekenhuis voor een eerste controlebezoek mocht ik weer voor taxi spelen.
Ik pakte mijn gebruikelijke route
Instinctief sloeg ik de richting van de snelweg in, mijn gebruikelijk route. Want het woord zegt het al: het is een snelle weg. En snelheid, dat wilde ik op deze drukke maandag waarop ik een aantal coachingsessies in mijn agenda had staan. Maar er was een ernstig ongeluk gebeurd verderop, hoorde we op de radio, met als gevolg een lange file.
Balen… het zou meer dan een uur duren voor we in het ziekenhuis zouden zijn. En waarschijnlijk zou het me evenveel tijd kosten om terug naar huis te rijden vanwege de kijkersfile aan de overkant van de weg.
In mijn hoofd draaiden allerlei rampscenario’s (daar is mijn brein goed in). Ik kon net zo goed mijn hele ochtend afschrijven en al mijn afspraken verzetten. Het punt was ook dat de ingebouwde navigatie geen alternatieve route voorstelde. De hele polder langs de snelweg was één groot wit vlak op de kaart. En ik was al best ver op mijn route. Ik kon eigenlijk geen kant meer op: het was óf de snelweg óf de polder waar ik nooit een band had gezet. Ik had me al neergelegd bij een verloren ochtend, en maakte dus aanstalten om de oprit te nemen.
Toen riep manlief: ‘ga rechtdoor, de polder in!’ ‘Écht?’, vroeg ik met ongeloof. ‘Maar waar gaan we dan naartoe? Ik ben hier nog nooit geweest… Volgens mij zijn er hier alleen distributiecentra en is dit een doodlopende weg met een keerlus. Je kan niet naar het ziekenhuis doorrijden…’ ‘Vertrouw mij’, antwoordde mijn echtgenoot.
Aarzelend nam ik de nieuwe route
Als enige van de hele rij wachtende auto’s voor de oprit reed ik rechtdoor, de polder in, om de route te verkennen die mijn man had aangewezen. Eerst zag ik er alleen bevestiging in van mijn aannames. De polder maakte een levenloze indruk. Hij zat vol gestouwd met enorme blokkendozen zonder ramen, en leek alleen maar op te leven bij het heen-en-weer gaan van vrachtwagenverkeer. De enige hoofdweg voerde slingerend langs die mastodonten en er leek er geen einde aan te komen.
Bijna wilde ik terugkeren naar de snelweg
Een deel van mij begon naar de snelweg te verlangen. Inclusief file. Dan nam ik die maar voor lief. Want deze route leek nergens naartoe te gaan, en op de snelweg wist ik tenminste waar ik was. Ik wilde bijna omdraaien, en naar het bekende terugkeren. Maar ik zette door, gesteund door de rustige houding van manlief. En zowaar, we kwamen terecht bij een aantal rotondes die naar wijken leidden die voor mijn gevoel gisteren uit de grond waren gestampt. We reden erdoorheen, namen twee afslagen, en tot mijn grote verbazing stonden ineens voor de ingang van het ziekenhuis. De hele reis had niet meer dan 20 minuten geduurd en was daarmee zelfs sneller dan mijn gebruikelijke route. Wow!
De nieuwe route biedt meer voordelen
Ik stond paf, en zei dat ook tegen mijn man bij het afzetten. Hij bleek een keer uit nieuwsgierigheid deze weg genomen te hebben. Zonder enige verwachting, en had ook hetzelfde ervaren als ik nu. Wat een geweldige route, en wat een tijd scheelt het! Al rijdt het beginstuk niet zo fijn, het loont wel om deze weg te kiezen. Ik zag er ook meteen de voordelen in, want als je zo snel bij het ziekenhuis kan, dan kan je ook het stadscentrum sneller bereiken.
Zo kan je ook je eetbuien stoppen
Wat heeft dit te maken met je eetbuien? Nou, alles! Dit is het bewijs dat je je brein kan trainen om nieuwe routes te nemen die beter voor je werken. Hierdoor vervagen oude routes vanzelf in je hoofd. Ik weet zeker dat je dat herkent.
En ik zei eerder dat ik eetbuien bekijk als het gevolg van een automatisch programma, een patroon. Wanneer je van mij een nieuwe manier leert om met dat patroon om te gaan, en deze manier is heel anders dan alles wat je tot nu toe geprobeerd hebt, dan stoppen gegarandeerd je eetbuien.
Nog even in de leer
Manlief kwam met het openbaar vervoer weer thuis na het artsenbezoek. Maar later op de dag werd hij gebeld door het ziekenhuis met het vriendelijke verzoek om zijn röntgenfoto’s alsnog te komen ophalen. Dus moest ik weer opdraven.
En guess what? Bij de rotondes ging ik de mist in. Gelukkig had ik mijn gids naast mij. ‘Die nieuwe route zit nog niet in je hoofd, hé’, merkte hij op. Dat klopt, maar vanaf nu ga ik deze weg wel vaker gebruiken dan mijn oude snelweg. En door de herhaling weet ik zeker dat het goed komt. Dan kan ik hem straks in mijn uppie nemen. Op de automatische piloot.
Zeg eens, hoe goed ben jij in het aanleren van nieuwe routes?
